Budowanie odporności: zachowywanie „ruin traumatycznych” w miastach = Developing resilience: the preservation of cities’ “traumatic ruins”

Le Blanc, Antoine

doi:0033-2143 (print)

- ris
- BibTeX
- EndNote
- Csv

Budowanie odporności: zachowywanie „ruin traumatycznych” w miastach = Developing resilience: the preservation of cities’ “traumatic ruins” Le Blanc, Antoine

Object structure

Budowanie odporności: zachowywanie „ruin traumatycznych” w miastach = Developing resilience: the preservation of cities’ “traumatic ruins”

Przegląd Geograficzny T. 93 z. 4 (2021)

Le Blanc, Antoine : Autor

ryzyko ; katastrofa ; ruiny ; konserwacja ; odporność

Artykuł zawiera analizę miejsc konfliktu, pamięci i upamiętnienia oraz ocenę krajobrazu miejskiego i ruin. Ruiny pełnią w mieście różne funkcje, m.in. materializują miejskie wspomnienia, przekazując w ten sposób społeczny i polityczny komunikat, czasem o ogromnym oddziaływaniu. W artykule przez „ruiny traumatyczne” rozumie się ruiny powstałe na skutek katastrofalnych zdarzeń, takich jak bombardowania, które w odróżnieniu od obiektów ulegających powolnej degradacji, cenione są ze względu na walor historyczny a nie wiek. W większości przypadków ból i chęć odbudowy skłaniają decydentów do zacierania śladów katastrofy, a zachowanie ruin jest z reguły wynikiem spornych decyzji władz lokalnych (Sauvageot, 1995). Traumatyczne ruiny mogą być prawdziwymi miejskimi bliznami, przypominającymi o katastrofie miejscowej ludności. Można je uznać za niezbędny krok w procesie budowania świadomości ryzyka i krzewienia „kultury ryzyka”. Zachowanie traumatycznego śladu katastrofy może być narzędziem budowania odporności miejskiej, poprzez proces nazwany proaktywną formą odporności (Vale i Campanella, 2005).Ten instrument zarządzania ryzykiem wiąże się z poważnymi problemami urbanistycznymi. Czy należy zachować ruiny jako ślady historii i narzędzie zachowania pamięci i zapobiegania zagrożeniom, czy też należy wymazywać traumę, nadając priorytet miejskiej funkcjonalności? I jak zintegrować masywny zrujnowany element z resztą przestrzeni miejskiej? Wiele społeczności lokalnych w różnych krajach decyduje się zachowywać ruiny po tragicznych wydarzeniach. Ustanawiane są określone standardy restauracji i zarządzania, dokonywane są różne wybory estetyczne i techniczne, przyjmowane są różne kryteria dostępu i prezentacji.

Andre, M. (1986). Cathédrale de Reims. Monuments Historiques, 145, 113‑114.
Auge, M. (2003). Le temps en ruines. Paris: Galilée.
Brandi, C. (1963). Teoria del Restauro. Rome: Editions Storia e Letteratura.
Choay, F. (1992). L'allégorie du patrimoine. Paris: Seuil.
Choay, F. (2005). Anthropologie de l'espace, Paris: Seuil.
Comfort, L.K., Boin, A., & Demchak, C. (2010). Designing Resilience. Preparing fo Extrem Events. Pittsburgh: University of Pittsburgh Press.
Diderot, D. (1995). Salon III: Ruines et paysages. Salon de 1767. Collection Savoir: Lettres. Paris: Hermann.
Dovers, S.R., & Handmer, J.W. (1992), Uncertainty, sustainability and change. Global Environmental Change, 2(4), 262‑276.
Federici, F. (2008). Vincere il tabù dell'intoccabilità. Il Giornale dell'Arte, 1 October 2008.
Feilden, B.M., Jokilehto, J. (1993). Management guidelines for world cultural heritage sites. Rome: ICCROM-UNESCO-ICOMOS.
Ferranti, F. (2005). L'Esprit des ruines. Paris: Hachette.
Fournier, E. (2008). Paris en ruines. Du Paris haussmannien au Paris communard. Paris: Imago.
Gauthier, M., & Boiret, Y. (1991). Introduction au thème conservation-lisibilité. W: Faut-il restaurer les ruines (s. 15). Direction du Patrimoine: Collection des actes des colloques de la Direction du Patrimoine, 10. France: Ministère de la culture, Direction du patrimoine.
Get persistent links for your reference list or bibliography.Copy and paste the list, we’ll match with our metadata and return the links.Members may also deposit reference lists here too.Halbwachs, M. (1950). La mémoire collective. Paris: PUF.
Hernandez, J. (2008). Le tourisme macabre à La Nouvelle-Orléans après Katrina: résilience et mémorialisation des espaces affectés par des catastrophes majeures. Norois, 208, 61‑73. https://doi.org/10.4000/norois.2208
Jackson, J.B. (2005). De la nécessité des ruines et autres sujets. Paris: Editions du Linteau.
Jeudy, H.-P. (2001). La machinerie patrimoniale. Paris: Sens & Tonka.
Jeudy, H.-P. (1991), Ruines en trompe-l'œil. W: Faut-il restaurer les ruines (s. 49). Direction du Patrimoine: Collection des actes des colloques de la Direction du Patrimoine, 10. France: Ministère de la culture, Direction du patrimoine.
Lacroix, S. (2007). Ce que nous disent les ruines: La fonction critique des ruines. Paris: L'Harmattan.
Le Blanc, A. (2009). La ville 30 ans après une catastrophe sismique: traces, identité, renouveau. L'exemple de Gémone (Italie). W: C. Vallat, P. Philifert, & A. Le Blanc (red.), Pérennité urbaine, ou la ville par-delà ses metamorphoses. Vol. 1 (s. 161‑171). Paris: Harmattan.
Le Blanc, A. (2010). La conservation des ruines traumatiques, un marqueur ambigu de l'histoire urbaine. L'Espace Géographique, 3, 253‑266. https://doi.org/10.3917/eg.393.0253
Le Blanc, A. (2012). Remembering Disasters: the Resilience Approach. Journal of Art Theory and Practice, 14, 217‑245.
Le Blanc, A. (2015). Resilience, memory and practices. W: M. Reghezza-Zitt, & S. Rufat (red.), Résilience imperative: Uncertainty, risks and disasters (s. 187‑199). London: ISTE Press.
Le Goic, P. (2009). Traces et politiques de la trace: Brest, Lorient, Saint-Nazaire. W: C. Vallat, T.P. Philifer, & A. Le Blanc (red.). Pérennité urbaine, ou la ville par-delà ses metamorphoses. Vol. 1 (s. 161‑171). Paris: Harmattan.
Moshenska, G. (2015). Curated ruins and the endurance of conflict heritage. Conservation and Management of Archaelogical Sites, 17(1), 77‑90. https://doi.org/10.1179/1350503315z.00000000095
Pinon, P. (1991). Construire sur les ruines. W: Faut-il restaurer les ruines (s. 234‑239). Direction du Patrimoine: Collection des actes des colloques de la Direction du Patrimoine, 10. France: Ministère de la culture, Direction du patrimoine.
Reghezza-Zitt, M., Rufat, S., Djament-Tran, G., Le Blanc, A., & Lhomme, S. (2012). What resilience is not: Uses and abuses. Cybergéo, 621. https://doi.org/10.4000/cybergeo.25554
Ricci, A. (2006). Attorno alla nuda pietra. Archeologia e città tra identità e progetto. Rome: Donzelli.
Robin, R. (2001). Berlin, chantiers: Essai sur les passés fragiles. Paris: Stock.
Sauvageot, J. (red.). (1995). Architecture monumentale et reconstruction: Actes du colloque. Ecole Régionale des Beaux-Arts (Rennes). Rennes: Presses universitaires de Rennes.
Stanford, C. (2000). On preserving our ruins. Journal of Architectural Conservation, 3, 28‑43. https://doi.org/10.1080/13556207.2000.10785278
Stone, M. (2004). A memory in ruins? Public Archaeology, 3, 131‑144. https://doi.org/10.1179/pua.2004.3.3.131
Vale, J., & Campanella, T.J. (red.). (2005). The resilient city. How modern cities recover from disaster. New York: Oxford University Press.
Vallat, C., Philifert, P., & Le Blanc, A. (red.). (2009). Pérennité urbaine, ou la ville par-delà ses métamorphoses. Vol. I: Traces. Paris: L'Harmattan.