Etyka w służbie wywiadowczej – przypadek mjr. Jana z Kościelca Pogorskiego

Zgodnie z przyjętymi w 1919 r. przepisami o prowadzeniu służby wywiadowczej w Wojsku Polskim miała się ona opierać na elemencie ideowym, a do wykorzystywania jednostek działających z pobudek materialnych miało dochodzić jedynie w przypadku szczególnie cennych materiałów wywiadowczych. W praktyce do pozyskiwania informacji posługiwano się jednak płatnymi agentami i konfidentami, w związku z czym dochodziło też do defraudowania lub wyłudzania pieniędzy z funduszy wywiadowczych.

Annuaire officiel de officiers de l’armée française troupes metropolitaines et troupes coloniales. Pour 1920–1921, Paris 1921.
Kodeks karny z r. 1903 (przekład z rosyjskiego) z uwzględnieniem zmian i uzupełnień obowiązujących w Rzeczypospolitej Polskiej w dniu 1 maja 1921 r., Warszawa 1922.
Laloy E., Les documents secrets des archives du Ministère des Affaires Étrangéres de Russie publiés par les Bolcheviks, Paris 1919.
Majzner R., Attachaty wojskowe Drugiej Rzeczypospolitej 1919–1945. Strukturalno-organizacyjne aspekty funkcjonowania, wyd. 2, Częstochowa 2014.
Majzner R., Podpułkownik Mieczysław hr. Poniński – attaché wojskowy Rzeczypospolitej w Rzymie (1920–1921), „Acta Universitatis Lodziensis. Folia Historica” 2019, nr 103.
Makowski W., Kodeks karny wojskowy (z dodaniem ustaw i przepisów wprowadczych, przechodnich i uzupełniających oraz komentarza), Warszawa 1921.
Moritz V., Leidinger H., Oberst Redl. Die Spionagefall, der Skandal, die Fakten, Wien 2012.
Polska dyplomacja wojskowa 1918–1945, t. 4: Personel wojskowych placówek dyplomatycznych, red. R. Szymaniuk, Warszawa 2015.
Skirmunt K., Moje wspomnienia 1966–1945, Rzeszów 1998.
Попов А., Дипломатия временного правительства в борьбе с революцией, „Красный архив. Исторический журнал” 1927, т. I (XII).